Troja se nalazila u srpskom Skadru

Akademik Petrovske akademije nauke i umetnosti Milutin Jaćimović u knjizi „Troja – srpska prestonica Skadar“ iznosi novu istinu o Antici. Tvrdi da Homerova „Odiseja“ i „Ilijada“ nisu poeme o grčkim državama, grčkim kraljevima, grčkim junacima, već o srpskim državama, srpskim kraljevima i srpskim junacima…

Slabi tragovi drevnih vremena godinama nisu bili dovoljni da se konačno zaključi tačna lokacija Troje, pa su se pojavljivale brojne lokacije Troje širom Evrope. Poput mnogih drugi arheologa Hajnrih Šliman je pokušao da na osnovu podataka iz Ilijade i Odiseje pronađe lokaciju drevne Troje.

Šlimanovo otkriće obavijeno je velom misterije jer su takozvano Prijamovo blago pronašli sami Šlimanovi jednog predvečerja, pošto su pre toga udaljili radnike. Kasnije se ispostavilo da je Šlimanova Troja proglašena na osnovu iskopina pronađenih u sloju koji je bio 1200 godina stariji od vremena za koje se smatra da se dogodio Trojanski rat.

Osim toga, mnogi od iskopanih predmeta su neodoljivo podsećali na iskopine iz drugih vremenskih perioda a najpoznatiji predmet – zlatna Agamemnonova maska iz Mikene je u gotovo identičnoj formi pronađena još dva puta na teritoriji Makedonije u nalazištima iz kasnijih perioda.

Problem arheološkog sloja Troje „rešen je“ kasnijim tzv. štimovanjem što je Šlimanovo iskopavanje u potpunosti „razorilo“. Pronađeni predmeti su se rasuli po čitavom svetu, pa tako ne postoje nikakvi ozbiljni dokazi da je Šliman uopšte pronašao ostatke naselja iz perioda Trojanskog rata.

Posle vekova verovanja da se Troja nalazila na maloazijskoj obali, Meksikanac Roberto Salinas Prajs je 1983. godine došao do revolucionarnog zaključka da Homerova Troja ne odgovara Šlimanovom nalazištu na brdu Hisarlik, već da Troju traba tražiti na Jadranu.

Prajs pronalazi novu lokaciju u Gabeli u dolini Neretve, a u kasnijim istraživanjima Prajs dolazi do zaključka da su Troja i Trojanci povezani sa Slovenima i tako se pridružuje brojnim istraživačima stare srpske istorije i porekla stare Evrope. Traganje sa Trojom nije prestalo sa Prajsom, nego je nastalo nekoliko novih hipoteza o Troji.

Akademik Petrovske akademije nauke i umetnosti Milutin Jaćimović (član udruženja pisaca Rusije i jedan od više od hiljadu članova Petrovske akademije nauka) objavio je knjigu Troja – srpska prestonica Skadar, i jasno pokazao ovim delom da drevna Troja opisana u Ilijadi nije mogla biti geografski u Maloj Aziji, nego se nalazila u tadašnjoj srpskoj prestonici Skadar.

Jaćimović nije jedini istraživač koji je doveo u pitanje istorijske činjenice iz vremena iz drugog i trećeg milenijuma pre Nove ere.

Trojanski rat je bio oko 1.300. godine pre Hrista i već ta činjenica odbacuje tumačenje da su Grci osvojili Troju, jer postoje pouzdani podaci sa su se oni na Balkansko poluostrvo uselili u 7. ili 8. stoleću pre Nove ere, dakle 400 ili 500 godina posle Trojanskog rata.

Ilijada po Milutinu Jaćimoviću kao ključni, drevni sadržaj civilizacije odnosi se na srpske države, gradove kraljeve i junake toga vremena. Zna se da su arheolozi na našem tlu našli keramičke posude sa likom Atila okićene krstom sa četiri ocila.

Homerova Ilijada, najčuvenija drevna pesma sveta, sadrži desetine podataka, koji, nedvosmisleno, upućuju da je reč o srpskoj teritoriji gde je grad Troja i da ona nije mogla biti u Maloj Aziji, kako je to navedeno u istorijskim udžbenicima svake države. Ono što još više zaprepašćuje jeste Herodotova tvrdnja da su Grci stigli na Balkan u 8. veku p.n.e., a trojanski rat je bio u 13. veku pre nove ere.

Znači, Grci nisu mogli učestvovati u trojanskom rat. Stih u Ilijadi obaveštava da sunce s istoka obasja Tračke planine, pa tek posle grad Troju. Znači, Troja je zapadno od planina u Bugarskoj i Moravskoj Srbiji.

Tako Milutin Jaćimović tvrdi da je Troja morala biti na mestu današnjeg Skadra. Skadar je bio i prestonica Srbije od 490. do 1171. godine, što zapisa i Andrija Kočić Miošić, u 18. veku. Ilijada to potvrđuje. U njoj piše, da je Troja na jezeru, punom jegulja. A kod Šlimanove Troje, nema jezera. Ilijada kaže, da iz tog jezera ističe reka i uliva se u more sa dva kraka. A u Turskoj nema ni jedne reke pored tamošnje Troje.

Ilijada svedoči da ta reka ima rukavac s drugom rekom, a Bojana, koja ističe iz jezera ima rukavac sa Drimom. U Ilijadi se spominje i reka Jadran u Srbiji, pored Jadranske Moštanice. Sad se ta reka zove Jadar.

Foča, grad u Bosni, nije reč iz turskog jezika, nego su Fočani bili pleme u Trojanskom ratu. Dardanci, Likijci, Tračani i druga balkanska plemena su trojanski saveznici i stižu do Troje na konjima ili peške. Da su išli u Malu Aziju, išli bi brodovima. Ahil, kao čobance, stiže s ovcama do Troje i pobeđuje trojanska tri borca. Da je Troja bila u Turskoj, putovao bi lađom. Enej nije iz Azije jer je rođen na obalama Marice. Drvo zapis iz Šumadije opisano je više puta – s istim odlikama kao i danas. U Ilijadi se izliva pola čase pića za pokoj duše preminulog. Plemići i vojskovođe su mogli da nose današnju crnogorsku odeću – crveno-plavo-belo.

Okolina Troje s planinama zatrpanim snegom i ledom, a u Turskoj je suptropska klima. Pored mnogo drugih srpskih tragova u Ilijadi, važan je i podatak da je Ilijada prevedena na grčki tek 560. godine pre nove ere. A u to vreme se tek stvarao latinski i drugih jezika u E vropi nije bilo. Zapadnoevropski su stvoreni od 12. do 19. stoleća nove ere, kao i mađarski i rumunski. Sve o jezicima piše u encklopedijama – samo slovenski nisu veštački. Ostaje da da se vidi da li će svi pomenuti dokazi biti dovoljni da uvere i svetske naučne krugove.

IZVOR: RTS